Kinderpornografie

Bij de aanmaak van kinderpornografie worden kinderen misbruikt.  Gebruikers van kinderporno vernederen deze kinderen opnieuw en opnieuw en bestendigen het misbruik daardoor.  De aanhoudende “vraag” naar kinderporno stimuleert ook het aanmaken van nieuw “materiaal”.   Het bekijken van kinderporno houdt ook een risico in dat de gebruiker zijn fantasie ooit in realiteit zal willen beleven.  Dat zijn in het kort de belangrijkste argumenten waarom de samenleving en justitie zwaar tillen aan het surfen naar kinderporno.

De Internet Watch Foundation vond in 2008 1536 internetdomeinen waar kinderporno kon uitgewisseld of afgehaald worden (download pdf).  Wekelijks worden duizenden nieuwe afbeeldingen op het net geplaatst en dagelijks zouden er meer dan 400000 “hits” zijn op kinderpornopagina’s.  Kinderpornosurfers zijn vaak verzamelaars bij wie soms tienduizenden foto’s op de harde computerschijven worden gevonden.  

Er zijn commerciële websites die kinderpornografisch materiaal direct aanbieden om te downloaden of die de mogelijkheid bieden om het te bestellen.  Er zijn vrij toegankelijke netwerken waarop voornamelijk peer-to-peer kinderpornografische bestanden rechtstreeks onder gebruikers uitgewisseld worden.  En er zijn besloten netwerken waarbinnen kinderporno verhandeld wordt.  Doorgedreven politionele acties op het internet hebben vooral succes gehad bij de eerstgenoemde circuits.  Maar de besloten domeinen zijn moeilijker toegankelijk.

Er wordt allerlei soorten kinderpornografisch beeldmateriaal op het internet aangetroffen.  Er zijn afbeeldingen als foto’s en tekeningen, maar ook kinderpornovideo’s.  Er is commercieel materiaal, maar meer en meer ook zelfgeproduceerd materiaal.  Wie wil uitwisselen, kan gevraagd worden om ook zelf materiaal te leveren (bv. foto’s van de eigen kinderen).  Er circuleren kindermisbruikverhalen op het internet en er worden fotoseries aangeboden, die een verhaal vertellen of op thema gerangschikt zijn.  Afbeeldingen kunnen digitaal worden gemanipuleerd tot zogenaamde pseudofoto’s (morphing).  

Er wordt ook filmmateriaal aangetroffen dat wordt gebruikt om kinderen vertrouwd te maken met seksuele handelingen, zodat later misbruik vergemakkelijkt wordt.  In een kinderfilm kan bijvoorbeeld een pornofragment met kinderen ingelast worden.  Ook bestaat de mogelijkheid om via de webcam live mee te kijken naar het misbruik van kinderen.  Kinderporno wordt ook meer en meer via gsm-netwerken verspreid die moeilijker te controleren zijn.  “Sexting” is een samentrekking van de woorden “sex” en “texting” (het Engelse woord voor sms’en).  Dit is het versturen van seksueel getinte berichten of pikante foto’s of video’s, meestal via gsm.

Kinderporno kan een opstap zijn naar andere vormen van kindermisbruik op het net, bijvoorbeeld chatten met kinderen of ze voor de webcam seksuele handelingen laten uitvoeren (bv. tegen betaling met telefoonkaarten).

Onderzoekers in Canada vonden zelfs dat bij kinderpornosurfers vaker de psychische stoornis “parafiele pedofilie” kan worden vastgesteld dan bij de totale groep van mensen die een kind effectief misbruikt hebben (Seto et al, 2006).  Het vaak bekijken van kinderporno en zich erbij masturberen hangt samen met het koesteren en onderhouden van pedofiele fantasieën.

Naast deze pedofiele surfers bestaat er ook een groep gebruikers die uit ongezonde nieuwsgierigheid, sensatiezucht of een drang naar steeds extremere prikkels kinderporno opzoeken.   Zij lopen hierdoor het risico dat deze kinderpornografische beelden ook deel gaan uitmaken van hun seksuele fantasiebeleving.

Sommige gebruikers zijn zich ervan bewust dat hun surfen problematisch is.  Ze kunnen intense schuld en schaamte voelen na het surfen en krijgen desondanks hun gedrag niet onder controle.   Bovendien kan het besef dat ze zichzelf en hun gezinsleden door hun surfgedrag ernstig in gevaar brengen, ertoe bijdragen dat ze uit eigen beweging en nog voor ze door justitie gepakt worden, voor een preventieve therapie kiezen.

Er zijn downloaders die overgaan tot fysiek misbruik van kinderen.  Het bekijken van kinderporno lijkt bij sommigen de drempel te verlagen om kinderen ook echt te misbruiken, indien ze de neiging of behoefte reeds hebben. Het downloaden en bekijken van kinderporno kan seksueel deviante fantasieën aanwakkeren en versterken.  Bij mensen met parafiele pedofiele interesse lijkt de kans op fysiek misbruik van kinderen dus het grootst te zijn.

Een heel nieuwe vorm van digitale kinderporno wordt sexting genoemd.  Het gaat om naaktfoto’s die jongeren onderling van elkaar of van zichzelf met de gsm nemen en die ze dan versturen.  Deze foto’s kunnen ook in een pedofiel circuit terechtkomen of zelfs met die bedoeling gemaakt worden.

Seksueel getint chatten (online praten) en cammen (zich via de webcam tonen) met minderjarigen zijn ook vormen van strafbaar internetgebruik.  Er lijkt daarbij een verschil te bestaan tussen chatters en cammers die dit enkel doen voor het genot dat dit op het moment zelf oplevert, en een andere groep die chatten en cammen gebruikt om in contact te komen met kinderen met als doel om een afspraak met ze te kunnen maken.  

Preventieve hulp kan ertoe bijdragen om erger te voorkomen.  Het is een hele stap om bij jezelf of met behulp van vrienden of een vertrouwenspersoon tot het besef te komen dat het zo niet verder niet kan.  Bekijken en downloaden van kinderporno is op zich reeds strafbaar en dus meer dan reden genoeg om preventief hulp te zoeken.